ଉଠ କଙ୍କାଳ, ଛିଡୁ ଶୃଙ୍ଖଳ

ଅତୁଲ୍ୟ କୁମାର ନାୟକ

             ଜୀବନ ପାତ୍ର ମୋ ଭରିଛ ସତେ କେତେ  ? ସତରେ ଏ ଜୀବନ ଅନୁପମ ହୋଇଯାଏ ତାଙ୍କରି ମଧୁ ଆଶୀଷରେ । କ୍ଲିଷ୍ଟଭରା ଦେହ ମନ ହୋଇ ଯାଏ ସତ୍ୟ ଶିବମ୍ ସୁନ୍ଦରମ୍ । ଥରେ ତାଙ୍କ ପୀଠରେ ପାଦ ଦେଲେ ୟେ ଜୀବନ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯାଏ । ସେ  ଆଉ କେହି ନୁହନ୍ତି, ମୋର ତଥା ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ପରମ ପ୍ରେମମୟ ସନ୍ଥ ଶିରୋମଣି ବାହୁଡା ଦାସ । ସତରେ ତାଙ୍କ ଉତ୍ସର୍ଗୀକୃତ ଜୀବନଗାଥାକୁ  ଅନୁଧ୍ୟାନ କଲେ, ତାଙ୍କରି ପଦ୍ମପାଦରେ ମଥା  ଆପେ ଆପେ ନଇଁ ଯାଏ । ମନ ଗହନର ନିଭୃତ କନ୍ଦରରୁ ଝରିଆସେ ଚେତନାର ଝରଣା । ଅବଚେତନ ମନରେ ଜଗାଇ ଦିଏ  ନୂତନ ପ୍ରେରଣା । ଜୀବନ ଜୀଉଁଣାର ନୂଆ ଦିଗନ୍ତ । ଖିଆଲୀ ମନରେ ଜାଗି ଉଠେ ସମାଜ ପାଇଁ  କିଛି କାମ କରିବା ପାଇଁ  । 

                                               ଜୀବନରେ ବାହୁଡା ଦାସ କେତେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖି ନ ଥିଲେ ଆମର ଭୋଇ ସମାଜକୁ ସୁସଂଗଠିତ କରିବା ପାଇଁ । ପ୍ରଣୟନ କରିଥିଲେ ନୂତନ ସମ୍ବିଧାନ,ରିତୀ,ନୀତି ଓ ଶାସନ ଖସଡା ବିଶୃଙ୍ଖଳିତ ସମାଜକୁ ଶୃଙ୍ଖଳିତ କରିବାପାଇଁ । ତଥା କଥିତ ଧାରାରେ ବି ଉନ୍ନତ ହୋଇଥିଲା ଏ ଜାତି ଗୋସ୍ୱାମୀଙ୍କ ନୀତି ନିୟମରେ । ଆଜି ଆମେ ସ୍ୱାଧୀନତାର ସ୍ୱାଦ ଚାଖି ବେଶ୍ ଆମୋଦିତ ଅନୁଭବ କରୁ । କେତେ ଜଣ କାଦୁଅବୋଳା ଗାଁ ମାଟିରୁ ଚାକିରୀ କରି,ବିଶ୍ୱର ସବୁଠୁ ଧନୀ ମନେ କରନ୍ତି । ହେଲେ ଥରେ ନିରୋଳା ମନରେ  ଆମ୍ଭେ ଯଦି ନିଜକୁ ନିଜେ ଆତ୍ମ ସମୀକ୍ଷା କରିବା, କେତେ ପାଦ ଆଗକୁ ଯାଇଛୁ  ? ନିଜର ଅନ୍ତରାତ୍ମା ନିଜକୁ ଲଜ୍ଜାର ପାହାର ପରେ ପାହାର ପିଟି ଚାଲିବ, ତା ଛଡା ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ । ମୁଷ୍ଟିମେୟ କେତେଜଣ ପାଠ ପଢି ବଡ ହୋଇଗଲେ କଣ ଜାତି ଉନ୍ନତ ହୋଇଗଲା । ଏହା କଣ ସ୍ୱାମିଜୀଙ୍କର ସ୍ୱପ୍ନ ଥିଲା  ? 
                                                  ଜନ ସଂଖ୍ୟାରେ ଆମ୍ଭେ  ଅଧିକ । ହେଲେ ଶିକ୍ଷା,ଦୀକ୍ଷାରେ ଏତେ ପଛୁଆ କଣ ପାଇଁ? କେବଳ ଆମର ରୁଗ୍ଣ ମାନସିକତା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ ।  କେବେ ଆମ୍ଭେ ରାଜା ହେବା ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିନାହୁଁ  । ବରଂ ଗଣତନ୍ତ୍ରର ଅଧିକାରକୁ ବିଚ୍ ବଜାରରେ ବିକି ରାଜା କରାଇଛୁ ।  ନିଜର ଭାଇଟେ ଯଦି ରାଜା ହେବାର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖେ, ତାକୁ ଆମ୍ଭେ ପଦାଘାତ କରୁ । ଉପହାସ କରୁ । ୟେ କଣ ଆମର ମାଲିକ ହେବ ? କେବେ ଆମେ ଚିନ୍ତା କରିନାହୁଁ ଆମର ପିଲା ଅଧିକା ପାଠ ପଢୁ  ? ବଡ ମଣିଷ ହେଉ । କେବେ ଭାବିନୁ ଆମର ଅଧିକାର କଣ ? ନିଜର ହକ୍ପାଇଁ କେବେ ଆମେ ଲଢିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିନାହୁଁ  । ଏୟା କଣ ଗୋସେଇଁ ବାହୁଡାଙ୍କର ଇଛା ଥିଲା ? ଆଜି ରାତି ପାହିଛି, ନୂଆ ସୂରୁଜ ଉଇଁଛି । ହାତ ଠାରି ଏକ ହେବା ପାଇଁ ଡାକୁଛି । ଆସନ୍ତୁ ମହାଭୋଇର ନୂତନ ବଳୟରେ ହଜାଇଦେବା, ନିଜକୁ ଏକତ୍ମତା ମନ୍ତ୍ରରେ ଦିକ୍ଷୀତ କରିବା । ଜୟ ବାହୁଡା,ଜୟ ବାହୁଡା ।

ଉଠ କଙ୍କାଳ, ଛିଡୁ ଶୃଙ୍ଖଳ, ଜାଗ ଦୁର୍ବଳ ଆଜି, ଉଠୁ ହୃତ ଗଉରବ, ଧୃତ ଗଉରବ ରାଜି

ଶ୍ରୀ କୋରୁଆଁ, କଟକ, ମୋ-୯୯୩୭୦୭୫୦୩୪

JOY BAHUDA