ମାଧବାନନ୍ଦ ଭୋଇ
ଖାଲି ପଡିଛି ମୋ’ ହୃଦ ସିଂହାସନ, ବସିବ ନାଇଁ କି ବସିବ ନାଇଁ ,
ମନ ମନ୍ଦିରେ ଆସ ପ୍ରିୟ ଠାକୁର , ସତ୍ୟ ଚିଦାନନ୍ଦ ପ୍ରିୟ ତୁମେ ସୁନ୍ଦର ।
ମୁହିଁ ତାଙ୍କରି ଚରଣ ଦାସୀଲୋ, ଚାହିଁ ତାଙ୍କୁ ହେଉଥିବି ଖୁସି
ତୁମେ ବରଷୁଛ କୃପା ବାରି, ହେଲେ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ ମୋହରି ।
କିନ୍ତୁ ସେ ପ୍ରଭୁ ଥରେ ହୃଦୟର ବଂଧନରେ ଧରା ଦେଇଗଲା ପରେ , ଜନମ ଜନମର ସାଥୀ ହୋଇଯାନ୍ତି । ମିଳେନା ଆଉ ପୁର୍ନଜନ୍ମ ... ... ଦେହ ଦେହୀ ସେତେବେଳେ ଅଲଗାହୋଇଯାନ୍ତି । ୟେ ତ ଜୀବନର ମୂଳ ଲକ୍ଷ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ବସ୍ତୁବାଦୀ ଦୁନିଆଁର ମଣିଷର ମନ ହଜିଯାଏ , କୋଠାରେ, ବ୍ୟାଙ୍କ ବାଲାନ୍ସରେ ଆଉ ସୁନ୍ଦରୀ ସ୍ତ୍ରୀର ବାହୁ ବଂଧନରେ । ବୁଝି ପାରେନା କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଗୁର ଜୀବନକୁ । କଅଣ ପାଇଁ ସଂସାରକୁ ଆସିଛି , ତାର ପ୍ରକୃତ ଲକ୍ଷ କଣ? ସେଥି ପାଇଁ ତ ଦେବତାମାନେ ଦେବ ଭୁମି ଭାରତ ବର୍ଷରେ ସାଧୁ ସନ୍ଥ ସ୍ବରୁପରେ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି ; ଦିଗ ଦର୍ଶନ ଦେବା ପାଇଁ ବିପଥଗାମୀ ମଣିଷ ମାନଙ୍କୁ । କାରଣ ଜୀବନରେ ତିନୋଟି ଗୁରୁଙ୍କର ନିତାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ । ଯଥାକ୍ରମେ ପ୍ରଥମ ଗୁରୁ ଭାବରେ ପିତାମାତା, ଦ୍ୱିତୀୟ ଶିକ୍ଷା ଗୁରୁ ଭାବରେ ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ତୃତୀୟ ଦୀକ୍ଷା ଗୁରୁ ଭାବରେ ଜଣେ ସଦ୍ ଗୁରୁ କିମ୍ବା ଜଣେ ମହାପୁରୁଷଙ୍କ ସାନିଧ୍ୟର ଆବଶ୍ୟକତା ମଣିଷ ଜୀବନରେ ନିତାନ୍ତ ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ । ବେଳେବେଳେ ମଣିଷ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଦୀକ୍ଷା ନେଇ ମଧ୍ୟ, ତାର ଜୀବନ ବିଗିଡି ଯାଏ । କିନ୍ତୁ ମଣିଷ ଦୀକ୍ଷା ନ ନେଇ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ସାଧୁସନ୍ଥଙ୍କ ଆଦର୍ଶରେ ଅନୁପ୍ରାଣିତ ହୋଇ ଜୀବନକୁ ସରସ ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଦିଅନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ତ ମହର୍ଷି ନାରଦ ସର୍ବଦା ନାରାୟଣ ନାରୟଣ ତୁଂଡରେ ଧରି ତ୍ରିଲୋକ ଭ୍ରମଣ କରୁଥାନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ନିଜ ଭକ୍ତିରେ ଅବିଚଳିତ ରହିଥିଲେ । ଦିନେ ତାଙ୍କ ମନରେ ଗର୍ବ ଜାତ ହେଲା । ସେ ନାରାୟଣଙ୍କୁ ନିବେଦନ କରି କହିଲେ ହେ ପ୍ରଭୁ , ମୋ ଠାରୁ ତ୍ରିଲୋକରେ କେହି ବଡ ନାହାନ୍ତି । ମୁଁ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଭକ୍ତ ଅଟେ । ଭଗବାନ ଟିକେ ହସି କହିଲେ ବତ୍ସ ନାରଦ, ହେଲେ ତୁମ ଠାରୁ ବଡ ଭକ୍ତ , ଅଛନ୍ତି ମୃତ୍ୟୁ ଲୋକରେ, କେଶବ ନାମକ କୃଷକ ମୋର ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି ।ଏଥିରେ ନାରଦଙ୍କ ମନରେ କ୍ରୋଧ ଆସିଲା, ଦୁଃଖ ବି ଆସିଲା । ଶୟନେ ସ୍ବପନେ ସବୁ ବେଳେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି କେଶବ ଜିପରି ବଡ ଭକ୍ତ, ଏହା ଚିନ୍ତନ କରି ମହର୍ଷି ନାରଦ ପୃଥ୍ୱୀଲୋକରେ ପହଂଚିଲେ । ବାସ୍ତବରେ କେଶବ ଜଣେ ସାଦା ସିଧା କୃଷକଟିଏ ଥିଲା । ସକାଳୁ ଉଠି ନ ଗାଧୋଇ ଓ ମୁହଁ ସଫା ନକରି “ନାରାୟଣ ନାରାୟଣ” କହି ବିଲକୁ ଯାଏ । କେବେ ମନେ ପଡେ ତ ଠାକୁରଙ୍କ ଗୀତ ପଦେ ଅଧେ ତୁଂଡରେ ଗାଇଦିଏ । ସଂନ୍ଧ୍ୟା ହେଲେ ଫେରି ଆସେ ଘରକୁ । ତାପରେ ଭୋକ ବିକଳରେ ଖାଇଦିଏ । ଠାକୁରଙ୍କ ସନ୍ଧ୍ୟା ମଧ୍ୟ କରେ ନାହିଁ । ଦୋକାନରୁ ସଉଦା କରେ । ପିଲା ମାନେ ଅଝଟ କଲେ , ଗାଳି ଦିଏ । ଘରର କାମ ନକରି ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ଗାଳି ଦିଏ । ଶେଷରେ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇ “ନାରାୟଣ ନାରାୟଣ” କହି ଶୋଇ ପଡେ । ୟେ ଥିଲା କେଶବର ନିତି ଦିନିଆ ଜୀବନ , ମହର୍ଷି ନାରଦ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିଲେ । କାଳେ କେତେ ବେଳେ ବୈଦିକ ମନ୍ତ୍ର ପଢି କେଶବ ପୂଜା କରୁଥିବ, ସାଧନା କରୁଥିବ , ତେଣୁ ପନ୍ଦର ଦିନ କାଳ ଲୁଚିକି ଦେଖିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ହେଲେ ସବୁଦିନ ପରି କେଶବର ଦୈନନ୍ଦିନ ଜୀବନ ସମାନ ଥିଲା । ଦଃୁଖ ସୁଖର ସଂସାର ଭିତରେ “ନାରାୟଣ ନାରାୟଣ “ ଦିପଦ ବ୍ୟତୀତ କିଛି ଜାଣି ନଥିଲା ।
ମହର୍ଷି ନାରଦ କୂଳ କିନାରା ନପାଇ ରାଗରେ ବୈକୁଣ୍ଠ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତନ କଲେ । ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରି ଆସୁଥାଏ । ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ ମହର୍ଷି ନାରଦଙ୍କୁ ଚାହିଁ ଟିକେ ହସି ଦେଲେ । ମହର୍ଷି ନାରଦ ଆହୁରି ରାଗି ଗଲେ , ଆଉ ଅତ୍ୟନ୍ତ କ୍ଷୋଭର ସହ କହିଲେ “ପ୍ରଭୁ ମୁଁ ତୁମକୁ କେବେ ଦିନରାତି ମୋ ଅନ୍ତରରୁ ଅଲଗା କରିନି , ସଦା ସର୍ବଦା ତୁମର ନାମ ଜପୁଛି । ହେଲେ କେଶବ କିପରି ତୁମର ପ୍ରିୟ ହୋଇଗଲା । ଯେ ଜଣେ ସାଧାରଣ ଚାଷୀ ଟିଏ । ପୂଜା କିପରି ହୁଏ ସେ ଜାଣିନି ।ହେଲେ ମୁଁ ତୁମର କେମିତି ପର ହୋଇଗଲି । ଏହା ମୋ ପାଇଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅପମାନର ବିଷୟ ଅଟେ “ । ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ ହସିବାକୁ ଲାଗିଲେ । କିଛି ସମୟ ପରେ ମହର୍ଷି ନାରଦଙ୍କୁ କହିଲେ “ମୋର ଏକ କାମ କରିଦେଇ ପାରିବ “ । ନାରଦ ଉତ୍ସୁକତା ସହ କହିଲେ “କି କାମ ପ୍ରଭୁ , ଆଦେଶ ଦିଅନ୍ତୁ । ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ କହିଲେ ବତ୍ସ ନାରଦ, ଏକ ତେଲ ୂର୍ଣ୍ଣ ପାତ୍ର ନେଇ କରି ଯାଅ , ସାରା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଚାରି ପଟେ ବୁଲି ଆସ । ହେଲେ ମନେରଖ ପାତ୍ରରୁ ତେଲ ଟିକେ ତଳେ ନ ପଡି ଯାଏ । ତେଲ ପଡିଲେ ଅଘଟଣ ସୃଷ୍ଟି ହେବ “ା ମହର୍ଷି ନାରଦ “ ଆଜ୍ଞା ପ୍ରଭୁ “ କହି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପରିକ୍ରମା କରିବା ପାଇଁ ଚାଲିଗଲେ । ତେଲ ପୂର୍ଣ ପାତ୍ରକୁ ସଦା ସର୍ବଦା ଲକ୍ଷ ରଖିଥାନ୍ତି , କାଳେ ଟିକେ ବୁନ୍ଦେ କେଉଁଠି ତଳେ ପଡିଯିବ ।
ସାତ ଦିନ ପରେ ନାରଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପରିକ୍ରମା ସମାପନ କରି ବୈକୁଣ୍ଠରେ ପହଂଚିଲେ । ହାତରେ ତେଲ ପୁର୍ଣ ପାତ୍ର । ନାରଦ କହିଲେ ପ୍ରଭୁ ଆପଣଙ୍କ ତେଲପୂର୍ଣ ପାତ୍ର ନିଅନ୍ତୁ । ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପରିକ୍ରମା କରିବା ସମୟରେ ସଦା ସର୍ବଦା ମୁଁ ତେଲପାତ୍ର ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ରଖିଥିଲି । ତେଣୁ ଏଥିରୁ ତେଲ ଟିକେ ବି ତଳେ ପଡିନି । ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ ଟିକେ ହସି କହିଲେ ବତ୍ସ ନାରଦ. ଏହା ଅତି ଉତମ , ହେଲେ ସାତ ଦିନ ଭିତରେ ମୋର ନାମ କେତେ ଥର ନେଇଛ ? ନାରଦ କହିଲେ ପ୍ରଭୁ , ନଜର ତ ସବୁ ବେଳେ ତେଲ ପାତ୍ର ଉପରେ ଥିଲା । ଆପଣଙ୍କ ନାମ ନେବି କେତେବେଳେ ? ଯଦି ନାମ ତୁଣ୍ଡରେ ଧରିଥାନ୍ତି , ତେବେ ତେଲ ଢାଳି ହୋଇ ଯାଇଥାନ୍ତା ।
ନାରାୟଣ ହସି ହସି କହିଲେ , ବତ୍ସ ନାରଦ, କେଶବ ଜଣେ କୃଷକ , କେତେ ବ୍ୟସ୍ତ ବହୁଳ ଜୀବନ ତାହାର , ଜଣେ ଗୃହସ୍ଥର ଜୀବନର ଜଂଜାଳ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ଦୈନନ୍ଦିନ ଜୀବନ ମଧ୍ୟରେ ମୋତେ ସ୍ମରଣ କରୁଛି । ବାସ୍ତବରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରିୟ ହେବା ପାଇଁ କିଛି ସାଧନା ଓ ପୂଜାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଏହା ପାଇଁ ପୂଜାର ଆବଶ୍ୟକୀୟ ସମୟ ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନାହିଁ । କେବଳ ହୃଦୟରେ ଭକ୍ତି ଦରକାର , ଭଲ ପାଇବା ଦରକାର । ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମଣିଷ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଭଲ ପାଇନି , ନିଜର କରିନି, ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ପ୍ରିୟ ହେବ କିପରି ? ହେଲେ ତୁମେ, ସାତ ଦିନରେ ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଗଲ ଯେ , ମୋତେ ଭୁଲି ଗଲ । ହେଲେ କେଶବ ମୋତେ କେବେ ବି ଭୁଲିନି , ସଂସାରର ବ୍ୟସ୍ତତା ମଧ୍ୟରେ । ତେବେ କୁହ ନାରଦ , ମୋର ପି୍ରୟ ଭକ୍ତ କିଏ ? ନାରଦ ଲାଜରେ ମୁହଁ ତଳକୁ କରିଦେଲେ । ବାସ୍ତବରେ ଭକତ ଭାବରେ ବଂଧାରେ , ସେତ ଭକତ ଜୀବନ ଧନ । ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖରେ ଭକ୍ତ ପାଇଁ ଉଚ ନୀଚ, ଧନୀ ଗରିବ ବାଛ ବିଚାର ନଥାଏ ।
“ମଧୁ ନିର୍ମାଲ୍ୟ” ସା- ଭୋଦଳ,ପୋ-ପାଟସୁନ୍ଦରପୁର କଟକ- ୧୮, \ìeûbûh-738 160 1800
No comments:
Post a Comment