ବାହୁଡି ଆସହେ ବାହୁଡା ଗୋସାଇଁ

                                                                                                                                                                                            ବାବାଜୀ ଭୋଇ

ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଦିବସରେ ସମାଧି ପୀଠରେ ହୋଇଅଛୁ ଆମେ ରୁଣ୍ଡ ,

ତୁମ୍ଭରି ଦାୟାଦ ଆହେ ପିତୃ ଦେବ, ଘେନ ଦେଉଅଛୁ ପିଣ୍ଡ ।

ସାମାନ୍ୟ ମାନବ ନ ଥିଲ ତ ତୁମେ ,ନେଇଥିଲ ଅବତାର ,

ଅଲୌକିକ ଶକ୍ତି ଅଧିକାରୀ ଥିଲ, ନାହିଁ ତାର ପଟ୍ଟାନ୍ତର ।

କେତେ କଷ୍ଟ ସହି ଦେଲ ଦିଗ୍ଦର୍ଶନ ସ୍ବଜାତି ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ,

ହେ ମହା ମାନବ ଚିର ସ୍ମରଣୀୟ, ପୂଜ୍ୟ ବାହୁଡା ଗୋସାଇଁ ।

ସ୍ବଜାତି ହୋଇବା ପାଇଁ ଶୃଙ୍ଖଳିତ, ଲେଖି ଯେ ନିୟମାବଳୀ ,

ଧନୀ  ମାନୀଙ୍କର ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାର, ପାଦେ ଦେଇଥିଲ ଦଳି ।

          ଶେଷେ ତୁମ୍ଭ ପାଦେ କ୍ଷମା ମାଗି ସର୍ବେ, ନତ କରିଥିଲ ଶିର ,
 ତୁମ୍ଭ ସ୍ବରଚିତ ଅମୃତ ବାଣୀ, ରହିଥିବ ଚିରକାଳ ।

ଏକାଧାରେ ତୁମେ ଦିଗ୍ଦର୍ଶକ, ଭକ୍ତ ,କବି,ସଂସ୍କାରକ ,

ତୁମ କର ସ୍ପର୍ଶେ ହେଉଥିଲା ଦୂର, ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ରୋଗ ଶୋକ ।

ହେ ମହା ପୁରୁଷ, ତୁମ୍ଭ ଇତିହାସ, ଗାଉଅଛି ତୁମ୍ଭର ଗାଥା ,

ସ୍ମରି ତୁମ କିରତୀ ନତ କରୁ ଆଜି, ତୁମରି ଚରଣେ ମଥା ।

ଯେଉଁଯାଏ  ରହି ଥିବ ସୂର୍ଯ୍ୟ,ଚନ୍ଦ୍ର, ରହିଥିବ ବସୁମତୀ ,

ସେ ଯାଏ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ହୃଦୟେ ସୁମରି, ପୂଜୁଥିବୁ ଏଇମିତି ।

ଆହେ ପିତୃଦେବ ଦିଅନ୍ତୁ ଆଶୀଷ, ଜଣାଉ କୋଟି ପ୍ରଣାମ ,

ଜନ ସମାଗମ ମୁଖରିତ ହୋଇ, ଉଠୁ ଏ ପବିତ୍ର ଧାମ ।

ଏକ ଭଗବାନ, ଏକ ଏ ମାନବ, ଏକ ଜାତି,ଧର୍ମ, ବର୍ଣ୍ଣ

ଏକତ୍ୱରେ ଲୀନ, ଅଦୈତ ଭିଆଣ; ଧନ୍ୟ ଏ ମାନବ ଜନ୍ମ ।

        ଦେଇ ଏ ବାରତା ଆହେ ମହାମତା, ଜଗତ ମଂଗଳ ପାଇଁ ,

              ଦୀନ ଦୁଃଖୀ ରଙ୍କୀ ,ଧନୀ , ମାନୀ, ଜ୍ଞାନୀ, ସଭିଙ୍କୁ ଚେତାଇ ଦେଇ ।

ଗାଇଲ ତୁମ୍ଭେତ ଜୀବନ ସଙ୍ଗୀତ ,ଜୀବେ ତୁମ୍ଭେ ପାଇ ଭଲ ,

ନର ଦେହ ବହି , ରଖିଲ କିରତୀ ,ରହିଅଛି ଚିର କାଳ ।

ଅନ୍ୟାୟ ,ଦୁର୍ନୀତି ,ପାପ ଭରା ଆସି, ବଢୁଛି ଦିନକୁ ଦିନ ,

ହେଲାଣି ଅସହ୍ୟ ଜିଇଁବେ କିପରି , ନିରୀହ , ସଚ୍ଚୋଟ ଜନ ।

ହେ ତ୍ରାଣ କରତା , ଦିଅ ହେ ବାରତା , ସମାଧୀ ପୀଠରୁ ଉଠି ,

ଯେତେକ କଷଣ ଅଶାନ୍ତି କାରଣ, ଏ ଧରାରୁ ଯାଉ ତୁଟି ।

ବାହୁଡି ଆସହେ ବାହୁଡା ଗୋସାଇଁ , ପ୍ରତି ନାରୀ ,ପ୍ରତି ନରେ ,

ଜଗତ ଜୀବନ ହେଉ ମଧୁମୟ , ତୁମ୍ଭ କୃପା ପରଶରେ ।

                                                       ଶିଶୁଆ, ବାଇରୋଇ ,କଟକ